ČIJE SU DŽAMIJE ?

ČIJE SU DŽAMIJE ?

 

- Povodom prisvajanja srpskih džamija –

U intervjuu za reviju PEČAT, koji prenosi sajt SERBSKA DIJASPORA, naš istoričar i eks-senator Republike Srpske Veselin Ðuretić kaže: « 38 starih džamija (na teritoriji Kosmeta) nisu
šiptarske nego osmanlijske ». Da možda nisu i pravoslavne crkve vizantijske, a katoličke vatikansko-italijanske?! Da možda nisu Srbi samo pravoslavci, a ne i muslimani, katolici ?! Koliko ja znam, Srbi su zvali Srpskom Majkom muslimana Mehmet-pašu Sokolovića! Ili možda ni Mehmet-paša nije Srbin?!
Ne kažem da na Kosmetu nema i po koja albanska (šiptarska) džamija (pogotovo iz XIX i XX veka!). Ne kažem da nema i osmanlijskih džamija (pogotovo iz prvih decenija turske okupacije!). Ali kažem i dokazaću vam da značajniji deo džamija Kosmeta su naše, srpske, izgrađene od naših, srpskih muslimana, pa su i služile nama, našim srpskim muslimanima. Među njima je i poznata džamija Srbina Sinan-paše Rotulovića, sred Prizrena, podignuta na temelima i građom svima dobro poznate srpske crkve Svetih Arhanđela.
I ne samo na Kosmetu! Širom teritorija, gde su živeli i žive Srbo-Crnogorci, Makedonci, Bosanci i Hercegovci, džamije su pretežno naše, srpsko-crnogorske, makedonske, bosanske i hercegovačke, naših muslimana. Ili su dve najznačajnije džamije Trebinja podigli Osmanlije?! Ko ne zna da je 1719. godine džamiju, na ime sultana Ahmeta III, izgradio u Trebinju Osman-paša Resulbegović, jedan čistokrvni Srbo-Crnogorac, a ne neki Osmanlija?! Ovaj Osman-paša je podigao i drugu džamiju Trebinja, nazvana njegovim imenom, čiju je izgradnju platio ne samo svojim zlatnicima, već i svojom glavom! Podigao je i nekoliko drugih džamija širom Hercegovine. On je poznat kao graditelj džamija, pa su ga za to angažovali i drugi, paše i veziri Bosne i Hercegovine. A kao on, gradili su džamije i ostali Srbi muslimanske vere, ne samo širom srpskih prostorija, već i van njenih, po susednim zemljama. Koliko za primer, spomenuću još i veleslavnog Ferhat-pašu Sokolovića.
Ali nije samo V.Ðuretić, koji poriče srpstvo džamijama. Impenjirani time su pre svega naši albanski "prijateli", koji - sve što ima muslimanski karakter - prisvajaju i proglašuju za albansko. Ja sam o tome već napisao jednu studiju, koju su mi objavili u reviji SVETIGORA Crnogorsko primorske Mitropolije.
Da imamo posla sa srpskim džamijama, a ne sa albanskim, niti osmanlijskim, evo vam i jedan očigledan dokaz iz našeg Ulcinja, gde albanska dijasporaINTERNET NOVINE SERBSKE
Uz dijasporu od 2001. godine proglašava za albansko sve: jednog će dana proglasiti da su albanski i vazduh i nebo, i to dozvolom "crnogorskih" vlasti Mila Ðukanovića.
U Ulcinju postoji takozvana Džamija Namazđaha, izgrađena 1728. godine, kada je ovim gradom vladao Crnogorac Arslan III Resulbegović, kajmekam grada, a pripisuje se Sulejmanu Mujali. Džamija Namazđaha nazivaju je Srbo-Crnogorci ovog grada, sigurno na svom jeziku i od pamtiveka. Ovako je nazivaju i pripadnici albanske dijaspore u Ulcinju, naravno – prilagođavajući je njihovoj gramatici sa njihovim sufiksom: Xhamija e Namazgjahut. Namazđah na srpskom i Namazgjah na albanskom: albansko Namazgjah izgovara se Namazđah, bez i najmanje razlike od srpskog izgovora!!!
Što je ono NA? Na kojem je jeziku?!
Da bismo znali što je to NA i na kojem je jeziku, treba da znamo da se plac ispod te džamije naziva dan danas MEZÐAH. Ovo je tursko-persijska reč. Tako se taj plac nazvao od turskih okupatora Ulcinja. Od prilike znači nešto kao današnja reč MERKATO. Tu je do kasno bio centar ulcinjske pijace, tržnice. U zgradi, koja još uvek postoji, i dan-danas se prodaju prehranbeni artikli. Ta zgrada se od pamtiveka upotrebljavala za prodaju mlečnih proizvoda i ribe.
Onda, zar Džamija Namazđaha ne znači na srpskom "džamija koja se nalazi na mezđahu"?!
Čisto srpsko ime! Ovo, sa druge strane, znači da su toj džamiji dali ime oni koji u tom gradu govore srpskim jezikom, jer su je oni i izgradili, pa su je i upotrebljavali. Znači, nisu je izgradili ni Osmanlije, niti Albanci! Sledstveno – nisu je ni imenovali tako.
A albansko ime Xhamija e Namazgjahut zar ne znači da su ovi to ime uzeli od srpsko-crnogorskog stanovništva, sa njihovog, srpskog jezika?! Na albanskom jeziku ono NA nema nikakav smisao.
Pođite u Ulcinj i vidite ploču na toj džamiji! Tamo piše "Džamija na mezđahu". Ispod toga albanski sadanji prevod - "Xhamija në mezgjah". Ovo NË na albanskom znači NA. Ovaj doslovni prevod je sigurno učinjen od nekog albanskog intelektualca Ulcinja, a ne od mene!
Sa druge strane, kako je moguće da su je imenovali na svom jeziku Srbo-Crnogorci, ako su tu bili u većini Osmanlije, ili Albanci, kako se od nekih pretendira?!
Ime ove džamije nam svedoči da su u Ulcinju, bar do 1728. godine, kad je tako imenovana džamija, u većini bili Srbo-Crnogorci, da je u Ulcinju vladao srpski jezik.
Opet: ovo znači da su Albanci u Ulcinj stigli posle Srbo-Crnogoraca i da su, sve do kraja XVIII veka, bili u manjini.
Ovako stoji stvar i sa mnogim drugim džamijama. Evo da vam spomenem još i Šarenu džamiju u Tetovo (Makedonija). Ovo je čisto srpsko-makedonsko ime. Ali Sharena xhamija kažu i pripadnici albanske dijaspore tamo. Doslovno tako! Što znači na albanskom SHARENA? Apsolutno ništa! Da su je imenovali na svom jeziku, nazvali bi je "Xhamija e larme". Ono Sharena xhamija je pozajmica iz srpsko-makedonskog jezika, što znači da su je izgradili, imenovali i upotrebili Srbo-Makedonci muslimanske vere, oni koji su tu do kasno činili većinu stanovništva tog grada.


Ja se ne čudim Albancima, koji nastoje da sve srpsko-crnogorsko i makedonsko prisvoje i proglase za albansko. Ali ne mogu da se ne čudim Srbo-Crnogorcima i Makedoncima, posebno intelektualcima (i naročito istoričarima!), koji negiraju srpski karakter svega i svačega što ima muslimansku oznaku. Ne vide li oni u tome svoj sasvim antinaučni, pa i antinacionalni stav?!

Piše : Prof. Dr Kaplan BUROVIĆ, akademik

 

http://www.srpskadijaspora.info/vest.asp?id=13626

NATO

ZIDANJE SKADRA

 

NATO

 

Mnogo je razloga da jedna slobodna i demokratska država ne stupi u članstvo Sjevernoatlantskog saveza. Riječ je zastarjeloj, preživjeloj, militarističkoj i birokratskoj tvorevini. Njene vođe su iz brojnih razloga, od kojih mnogi ne samo da nikada nisu javno objelodanjeni, već i nemaju neposredne veze sa Balkanom, ratovali protiv Srbije i vodili politiku koja je u svojoj suštini milionima ljudi osporavala legitimna prava i širila srbofobiju u zapadnoj javnosti.

Nije zato ni čudo što je javnost Srbije, baš kao i javnost izvjesnih susjednih država u kojima u velikom broju živi naš narod, jako neraspoložena prema NATO-u. Nije iznenađenje što su demokratske i reformske vlade Srbije prihvatile ovaj nauk istorije i stav velike narodne većine. Tako je prije nepune tri godine Narodna skupština Srbije donijela jednu deklaraciju kojom je, između ostalog, proglasila i vojnu neutralnost.

Međutim, postoje li razlozi protiv ovakvog stava?

Najvažniji razlog je državni pragmatizam. Naime, zar poslije tri suštinski izgubljena rata nama Srbima nije jasno da ne treba da rasipamo dragocjene snage. Početkom devedesetih naša zemlja stala je na tri velika politička (ali i vojna) fronta. Naše političke elite su željele očuvanje jugoslovenske države. Srpski narod se borio za svoja prava (redovno upotrijebljen radi ciljeva elite koja je branila veliku i rasipnu birokratsku državu). Konačno ova najveća kolektivna, dijelom samostvorena, žrtva jugoslovenskog ekonomskog socijalizma, silno se zalagala za očuvanje socijalizma, ili makar za što kasniji dolazak kapitalizma. Elite su prošle na različite načine, ali da nije bilo Haškog tribunala, teško da bi im zaprijetilo bilo šta teže i strašnije od nekoliko godina boravka u opoziciji. Ljudi su izginuli, Jugoslavija je propala, srpski narod izgubio svoja prava i vezan za stub srama, a kapitalizam je stigao u gorem obliku nego što bi to ranije bio slučaj... Da smo bili spremniji da se odreknemo onih nerealnih ciljeva koji prevazilaze naš narod i državu, kao i ličnih interesa, da smo imali elitu makar i malo bolju od prosječnih građana, koja autoritet ne gradi samo na populističkoj popularnosti – možda ne bismo bili poraženi.

NATO je realnost Balkana. Uskoro će 1,7 miliona Srba, svaki peti koji živi u regionu, živjeti u državama članicama Sjevernoatlantskog saveza. Na Kosovu i Metohiji, svetim i dragim zemljama naše istorije, na kome živi 100.000 i treba da se vrati još 150.000 Srba i ostalih prognanih građana, upravlja NATO. Sve države uz granice Republike Srbije, uključujući i Bosnu i Hercegovinu, ili su već stupile u Sjevernoatlantski savez ili će uskoro postati njegove članice. Dakle hiljadu kilometara unaokolo uspostavljen je veliki vojni prostor najmoćnijeg saveza na svijetu. Istovremeno, ekonomski uticaj država članica ovog saveza daleko je iznad ionako velikog političkog upliva na našu državu. Odatle i tuganjiva činjenica da čitav sponzorisan nevladin sektor i resorno ministarstvo u Vladi Srbije, otvoreno rade u prilog stupanju u NATO, a protiv neutralnosti koja je još uvijek zvanična i legitimna politika demokratske države Srbije.

Našoj državi dakle prijeti da bude izolovana, ucijenjena, izložena neprijateljstvu koje ne bi bilo samo motivisano nacionalizmima novih nacija, i interesima pojedinih naših susjeda. Zašto nam je potrebno neraspoloženje velikih sila sa kojima mi kao mala država nikada ne treba da na svoju inicijativu ulazimo u sukob. Treba samo pogledati kakva je politika Ruske Federacije prema NATO-u i regionu bivšeg Sovjetskog Saveza, pa shvatiti da nama pretiče oholosti, a nedostaje promišljenosti.

 

Naravno da nije na našim građanima da se neposredno i preko opredjeljuju oko tako nejasnih pitanja. Narodu treba predstaviti jednu složenu politiku kojoj su u interesu sigurnost, sloboda i prava cjelokupnog srpskog naroda. Kada budemo odlučivali u fokusu treba da nam budu Srbija, srpstvo i svi građani Srbije, ništa više. Ako su albanski staljinisti, koji su zbog svojih uvjerenja decenijama robijali, u interesu nacije poslije samo jedne vožnje od granice do Tirane postajali „liberalni-demokratiĆ koji će Ameriku doživljavati kao instrument Svevišnjeg, ne vidim zašto prvi ljudi Srbije ne mogu da prevaziđu interese svojih stranaka, vlasti ili frustracije iz 1999. godine. Na drugoj strani još manje mogu da prihvatim intelektualne i političke najamnike, koji iako građani i činovnici srpske države, već godinama suštinski zastupaju interese NATO-a u Srbiji. Svojim indiferentnim stavom, stalnim odlaganjima, naša država omogućava stvaranje generacija takvih stručnjaka, činovnika i političara.

Mene najviše boli poniženje našeg naroda. Da li bi Srbija mogla da pomogne da takav ishod u nekim slučajevima bude izbjegnut. U državama u kojima je obespravljen, ili tamo gdje je doskora bio progonjen, naš narod po pitanju NATO-a vodi borbu protiv većine ili pristaje uz nju svjestan da je Srbija zvanično protivna, a stvarno nezainteresovana. Logično je da srpske stranke u okruženju budu u opoziciji NATO-u. Upravo zato vlada Republike Srbije treba da i iz moralnih razloga jasno, iskreno i stalno obavještava legitimne predstavnike i ustanove srpskog naroda u regionu o svojim stvarnim namjerama kad je riječ o NATO-u. Naš narod koji živi u regionu na ovom velikom i važnom pitanju ne smije da doživi bilo kakav politički gubitak. Politika prema kojoj građanima treba govoriti jedno, raditi drugo, a onda čekati da protok vremena i sudar sa stvarnošću učini ostalo (oslobodi vlasti bilo kakve odgovornosti i moguće nepopularnosti) vodila je Srbiju stranputicom. Vrijeme je za drugačiju politiku Srbije.

 

понедељак, 16 август 2010 20:17 Чеда Антић

 

http://www.dan.co.me/index.php?nivo=3&rubrika=Povodi&datum=2010-08-16&clanak=242981